Γράφουν για τον Γιώργο Ηλιάδη...

                  

              

Η Ιστορικός Τέχνης, Νικολένα Καλαϊτζάκη, γράφει για την ατομική εικαστική έκθεση του Γιώργου Ηλιάδη με τίτλο: "Διαυγή Όνειρα":

"Διαυγή Όνειρα" ή αλλιώς "η Καθαρότητα του Ονείρου" θα μπορούσε να είναι εναλλακτικά ο τίτλος της νέας ατομικής έκθεσης του εικαστικού Γιώργου Ηλιάδη, ενός καλλιτέχνη της εποχής του, που διαγράφοντας μια μακρόχρονη πορεία καλλιτεχνικής δράσης, πειραματισμού και ενδελεχούς αναζήτησης, με πάθος, αλήθεια, αφοσίωση και ασύχαστο μεράκι για την τέχνη του, επιδίδεται στην κατασκευή του ιδιαίτερου εικαστικού του κόσμου. Ενός κόσμου με φροντίδα σμιλεμένου από την ποιητική ευθραυστότητα, και στον ίδιο χρόνο, άθραυστη δυναμική ενός σαγηνευτικού και πολυσήμαντου μεταφυσικού ρεαλισμού, όταν αυτός γοητευμένος παραδίδεται σε ευφυή, μυστηριακά παιχνίδια σουρεαλισμού και συμβολισμού, με την φαντασία να γεννά πρωτότυπους, όσο και γνώριμους, αινιγματικούς τόπους• ερεθιστικά, πηγαία, ηδονικά και απροκάλυπτα.

Το νόημα σε κάθε έργο είναι σαφές, μεστό και ξεκάθαρο• όπως και το μήνυμα. Και είναι πράγματι θαυμαστή η ικανότητα του δημιουργού να εκφράζεται ποικιλοτρόπως, αξιοποιώντας μια πληθώρα μέσων, εργαλείων και υλικών. Το ίδιο θαυμαστή είναι και η ικανότητα του να εκφράζεται στοχευμένα, απλά και άμεσα, χωρίς να χρησιμοποιεί περιττά και φλύαρα στοιχεία, τόσο στα ζωγραφικά, όσο και στα γλυπτικά του έργα και τις κατασκευές. Το κάθε έργο του αποτελεί τελικά ένα ξεχωριστό περιβάλλον μελέτης που μας προσκαλεί σε μια του νου, και της ψυχής, εμβύθιση στο πληθωρικό και "ζεστό" εικαστικό του σύμπαν.

Το εικαστικό σύμπαν του Γιώργου Ηλιάδη είναι "ζεστό" γιατί θυμίζει κάτι από εμάς, κάτι που υπάρχει μέσα μας και φλερτάρει με τους υποσυνείδητους μηχανισμούς της ύπαρξης μας. Αναφερόμενη στα ζωγραφικά έργα του δημιουργού συγκεκριμένα, ο θεατής, καθώς τα αντικρύζει, έρχεται, σε πρώτη φάση, αντιμέτωπος με οικείες εικόνες, μνήμες, σκέψεις και συναισθήματα της παιδικής ηλικίας. Παιδικά παιχνίδια, αληθινές κούκλες της δεκαετίας του 1970, και ήρωες παιδικών παραμυθιών, ζώα και πτηνά, όπως ο Ντόντο από την "Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων" ζωντανεύουν και κάπου κάπου συνδιαλέγονται με ανθρώπινες φιγούρες παιδιών ή εντάσσονται σε συμβολικά περιβάλλοντα ανοιχτά για εξερεύνηση.

Εμβαθύνοντας, ο θεατής, σε μια δεύτερη ανάγνωση, αντιλαμβάνεται αμέσως την δραματουργία της αφήγησης και ξεκινά να αποκωδικοποιεί τον συμβολικό ρόλο της ύπαρξης των συνθετικών στοιχείων που επιτηδευμένα ο εικαστικός, έχοντας σαφή κοινωνικοπολιτικό προσανατολισμό, παραθέτει. Εστιάζοντας, παραδείγματος χάριν, στις παιδικές κούκλες, τις βλέπουμε να είναι γυμνές από ρούχα, να φορούν αντιασφυξιογόνες προσωπίδες, να παίζουν θανάσιμα παιχνίδια πολέμου, να στήνουν στρατιωτάκια σε μάχη και να βαστούν χειροβομβίδες. Η βιαιότητα της συνθήκης του πολέμου και των δεινών που ακολουθούν έρχεται σε τραγική αντιδιαστολή με τις παιδικές κούκλες και τον ρόλο που διαδραματίζουν στις ζωγραφικές συνθέσεις, μιας που αυτές ανάγονται σε καθολικά σύμβολα που αντιπροσωπεύουν την αγνότητα της ανθρώπινης ύπαρξης που βάλλεται, διαμηνύοντας την ανάγκη για αληθινή ζωή.

Αλλά και γενικότερα, το έργο του εικαστικού, σε μια αποσταγματική θεώρηση, είτε πρόκειται για τα ζωγραφικά του έργα, είτε για τα μεταλλικά αντικείμενα μικρογλυπτικής με τα ένθετα στοιχεία και τα επιζωγραφισμένα αυθεντικά ξύλινα καλαπόδια (χρονολογημένα στις δεκαετίες 1930-1950) συνιστά ένα ευρύ και γόνιμο πεδίο φαντασίας, απεικονιστικής και συνθετικής ποικιλομορφίας και επινοητικού πλούτου, τόσο στο επίπεδο της τεχνικής απόδοσης, όσο και της νοηματικής λειτουργίας του περιεχομένου που εξυπηρετεί τον σκοπό. Μια διαμαρτυρία απέναντι στα κακώς κείμενα, στην μοναξιά, την απομόνωση, τον φόβο. Μια μετάβαση στους θεμελιώδεις εξελικτικούς μηχανισμούς που συνδέουν το παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον. Τα "Διαυγή Όνειρα" έχουν ουσία και αποτελούν στην ουσία ένα κάλεσμα, μια υπενθύμιση, μια αφύπνιση για επανεκτίμηση και αναζήτηση της πολύτιμης ουσίας της ζωής• και της "Καθαρότητας του Ονείρου".

Νικολένα Καλαϊτζάκη,

Ιστορικός Τέχνης, ΜΑ Δημοσιογράφος, Μέλος της AICA Ελλάδος (Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης)

                                                    

 

 Η Ιστορικός, Κριτικός Τέχνης, Έλλη Κοκκίνη Καπλάνη, γράφει για τον Γιώργο Ηλιάδη:

Η μαθητεία, η διδαχή και η συνεχής άσκηση αποτελούν για ένα δημιουργό το στέρεο δρόμο, πάνω στον οποίο θα πορευθεί, κυρίως όμως τον προσανατολισμό που θα δώσει στις εμπνεύσεις του.

Ο κοινωνικοϊστορικός χώρος που τον περιβάλλει, σε συνάρτηση με τα προσωπικά του βιώματα, αναμφισβήτητα συμβάλλουν και αυτά ενεργά στη διαμόρφωση του προσωπικού του χαρακτήρα, τη στάση του στη ζωή, την αυτόνομη αντίληψη να δει τον κόσμο με τα δικά του μάτια.

Έτσι σχηματίζεται ένα ευρύ πλαστικό λεξιλόγιο, ένα είδος εκφραστικών κωδίκων, που συνεχώς εμπλουτίζεται με εναλλαγές γύρω από το περιβάλλον, τις μορφές και τα αντικείμενα, τα πάσης φύσεως στοιχεία, κοντολογίς αναγωγές που συνδυάζουν και σημειολογούν όλο το φάσμα της εικονογραφίας του.

Για το Γιώργο Ηλιάδη οι πηγές αυτές, πολύτιμες και μεθοδικά χρησιμοποιημένες, όπως αποδεικνύεται, αναδεικνύουν τις αντιληπτικές του ικανότητες, όσο και το δημιουργικό του στίγμα, ταυτόσημα αυτά με την εκρηκτική ιδιοσυγκρασία του, γιατί όχι και τα ιδεώδη του.

Με αυξημένη φαντασία και έμφυτο ταλέντο από παιδί, άρχισε να επιδίδεται σε ζωγραφικά σχέδια, εμπνευσμένα από το άμεσο περιβάλλον, από εικόνες ηρώων παιδικών αναγνωσμάτων και παιχνιδιών, πηγές που εξακολουθούν και σήμερα, με άλλο τρόπο και μέσα, να πρωταγωνιστούν σε επιφάνειες πινάκων του και σε πολυσχιδείς κατασκευές του.

Αναδιφώντας σε σειρές έργων του ανακαλύπτει κανείς μορφικά σύνολα, στα οποία συναντώνται εκλεκτικές συγγένειες, ανάμεσα σε αντικείμενα της καθημερινότητας, με ιδιαίτερη έμφαση σε πληθώρα παιδικών παιχνιδιών παλαιότερων εποχών, αλλά και σε εικονογραφήσεις παραμυθιών. Την τρυφερότητα και την ομοιογένεια αυτών των εικόνων, διακόπτει βίαια η παραθετική ενσωμάτωση στοιχείων πολέμου ( οβίδες, σφαιρίδια κ.α ), δημιουργώντας μια άγρια συμπύκνωση συναισθημάτων φόβου και θανάτου.

Μολονότι αποδίδονται, σχεδόν φωτογραφικά, κατά μόνας, πάνω σε ένα ουδέτερο χρωματικά περιβάλλον, δείχνουν σα να αιωρούνται σε ένα σύμπαν εξωπραγματικό, μεταφυσικό, σαν όργανα διατάραξης ενός κόσμου, που εκτρέπεται της άμεσης νοηματικής ερμηνείας.

Έτσι ο υπερρεαλιστής, με πληθωρική φαντασία Ηλιάδης, καταφεύγει σε ζωγραφικά έργα, όπου σκηνοθετεί θέματα με πολυσήμαντη, κατά το πλείστον, πρωταγωνιστική ταυτότητα, ενταγμένα σε περιβαλλοντικό "υπέδαφος" ουδέτερο, δημιουργώντας την αίσθηση της προβολής, του έξεργου, καυτηριάζοντας τη ζοφερή πραγματικότητα.

Υιοθετεί με συμβολισμούς να εκφράσει γεγονότα, που ενεργοποιούν την προσωπική του ευαισθησία, κατορθώνοντας με μαεστρία εικονοπλαστικές αρμονίες, που προέρχονται από ασυμβίβαστα τεκταινόμενα.

Οι πόλεμοι, οι βομβαρδισμοί, οι καταστροφές, τα μέσα που τις προκαλούν, η πείνα, η δυστυχία, η ορφάνια.  Όλα αυτά αποδίδονται μέσω μιας παραμυθίας, όπου το βασικό ρόλο αναλαμβάνουν φιγούρες αγνότητας, όπως αυτές των παιδικών παιχνιδιών, δοσμένες κατά μέτωπο με ζωηρά χρώματα χαράς.

Με ευρηματικό τρόπο αναζητά σχέσεις και συνεκδοχές, όσων επιλέγει να απεικονίσει, στοχεύοντας στη δημιουργία μιας ανορθολογικής συγγένειας, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις ψευδαισθήσεις.

Μέσα στην πολυπλοκότητα των εννοιών, μέσω των σχηματοποιημένων σκοπίμως στοιχείων, η αλήθεια αναπόφευκτα αναδύεται ασκεπής, προβληματίζοντας.

Με το ίδιο πνεύμα και την ίδια ιδεολογική κατεύθυνση κινείται ο Ηλιάδης και στη μικρογλυπτική του.

Στην κατασκευαστική κατά βάση γλυπτική του, η συναρμογή επεξεργασμένων, από τον ίδιο υλικών, συνήθως μέταλλο και ξύλο, γίνεται ομιλητική με τα ραφιναρισμένα στοιχεία που το καθένα τη συναποτελεί, δεν παύει όμως να κινείται κάτω από το ίδιο πνεύμα, που καθορίζει τις σουρεαλιστικές του προτιμήσεις.

Πιστεύω ότι είναι το προσωπικό του στοίχημα να " καταπονεί " την αισθητική και τα συναισθήματά του, γύρω από έναν κόσμο λειτουργικά παράλογο και συγχρόνως αξιοθαύμαστα προηγμένο, κατ΄επίφαση όμως, όταν λειτουργεί ως τεχνητό προϊόν εξόντωσης της ίδιας της ανθρώπινης ζωής και των παραγόντων της.

Με την ίδια εμπνευσμένη διάθεση αλλά και ιδεοληψία, ξένη στο ενσυνείδητο εγώ του, αποθέτει ιδέες και σύμβολα στα περίφημα ξύλινα καλαπόδια του, όπου στο καθένα η ιστορικότητα της έμπνευσης, συναντά το χάρισμα της μικρογραφικής σχεδιαστικής εικονοπλασίας.

Ο Ηλιάδης είναι αθεράπευτα εργασιομανής. Δουλεύει ακατάπαυστα, προκειμένου να ενσωματώσει νέους κώδικες στα πολυσχιδή δημιουργήματά του, δίχως να μετρά κόπο και χρόνο. Στις φιλοδοξίες του, πάνω από όλα, δεσπόζει η προσωπική του τελεία ικανοποίησης και αυτουργικού ποιείν.

Έλλη Κοκκίνη Καπλάνη

Ιστορικός, Κριτικός Τέχνης

                             

Μέσα στην αντ-άρα του βίου

η  χ-αρά της ζωής

 

Λίγα λόγια για τον Γιώργο

 

Ο Γιώργος Ηλιάδης με τη δημιουργία του καταθέτει την ψυχή του, που γίνεται διάφανη στα βλέμματα όλων μας. Ο Γιώργος γίνεται διάτρητος και εμείς κοινωνούμε  με την απόλυτη διαφάνεια της ύπαρξής του.

Στόχος του είναι η αφθαρσία. Δημιουργεί συνθήκες σκότους, απόγνωσης, φθοράς, για να αναδείξει το Άφθαρτον. Σκάβει την ύλη, την παραμερίζει, αναζητώντας το Φως. Σκαλίζει το εφήμερο και αναδύεται το Αιώνιον. Δίνει ζωή στα άψυχα παιχνίδια, ακόμη και στην εγκατάλειψή τους παραμένει κάτι από την ψυχή των παιδιών που τα έπαιζαν, παραμένει ένα αλλόκοσμο φως. Το Φως αυτό μέσα στο έργο του Γιώργου έχει τέτοια δύναμη κίνησης, που είναι έτοιμο να εξακοντισθή και ως φωτοστέφανο να περιβάλλει τα παιχνίδια των παιδιών, που αμέριμνα αγγίζουν με τα χέρια τους την αιτία του σκότους, της φθοράς∙ είτε είναι μια χειροβομβίδα, είτε μια οβίδα.

Ο Γιώργος γνωρίζει ότι η υπέρβαση της φθοράς διαμέσου της φθοράς συντελείται, ότι η ίδια η φθορά εξαγνίζει, ότι το φθαρτόν είναι η μόνη οδός υπέρβασης του φθαρτού, είναι η μόνη οδός για την αφθαρσία.

Μέσα στον κόσμο της φθαρτότητος αναζητά το Φως, αναζητά ελπίδα για την απόγνωση του ανθρώπου, αναζητά την Αφθαρσία. Μέσα στην Καθαρτήρια - Κολαστήρια ατμόσφαιρα που δημιουργεί, αναζητά συνθήκες Παραδείσου. Κάθε καλλιτέχνημα Υψηλής Τέχνης είναι η παρηγοριά της Αθανασίας μας. Συγκινούμεθα, ριγούμε ενώπιον της θέας του, γιατί μας παραπέμπει στον χαμένο Ουρανό, στην πτερόεσσα φύση μας, γιατί με την θέα του μας καθιστά Αιωνίους, Αθάνατους.

Ο Γιώργος με το έργο του προσφέρει την ψυχή του. Η ψυχή του γίνεται διάτρητη στα βλέμματα των άλλων, γιατί τους αφήνει να δουν στα άδυτα του εαυτού του, τους καθιστά κοινωνούς του αεί γίγνεσθαι και του είναι του, μετέχοντας  στον πόνο και στην δοξολογία του.

                                                                                                                      Γιώργος Βαϊραμίδης

 Ιατρός Ακτινολόγος